سندرم خستگی مزمن چگونه تشخیص داده می شود؟

علل خستگی مزمن

علل خستگی مزمن به خوبی درک نشده است. برخی از نظریه ها شامل عفونت ویروسی، استرس روانی یا ترکیبی از عوامل است. از آنجایی که علت خاصی مشخص نشده است و چون بسیاری از بیماری های دیگر علائم مشابهی ایجاد می کنند، خستگی مزمن تشخیص دشواری  دارد. هیچ تستی برای خستگی مزمن وجود ندارد، بنابراین پزشک شما باید نقش علل دیگر خستگی را بررسی کند.

با اینکه خستگی مزمن در گذشته یک تشخیص بحث برانگیز بوده است، اکنون به عنوان یک وضعیت پزشکی واقعی پذیرفته شده است. خستگی مزمن می تواند هر کسی را تحت تاثیر قرار دهد، هرچند که در میان زنان 40 تا 50 ساله شایع تر است. در حال حاضر هیچ درمان مشخصی برای این بیماری وجود ندارد، بنابراین درمان اصلی خستگی مزمن تمرکز بر کاهش علائم بیماری است.

علائم خستگی مزمن چیست؟

علائم خستگی مزمن بر اساس فرد مبتلا و شدت بیماری متفاوت است. شایع ترین علامت خستگی است که به اندازه کافی شدید باشد که روی فعالیت های روزانه شخص تاثیر بگذارد. برای تشخیص این مشکل، خستگی باید حداقل شش ماه طول بکشد و نباید با استراحت کافی درمان شود. علاوه بر این، شما باید حداقل چهار علائم دیگر داشته باشید.

سایر علائم خستگی مزمن

• از دست دادن حافظه یا قدرت تمرکز
• احساس خستگی مجدد بعد از خواب کافی شبانه
• بی خوابی مزمن (و سایر اختلالات خواب)
• درد عضلانی
• سردردهای مکرر
• درد چند مفصل بدن بدون قرمزی یا تورم
• گلو درد مکرر
• گره های لنفاوی نازک و متورم در گردن و زیر بغل بیمار
• همچنین ممکن است بعد از فعالیت های جسمی و ذهنی خستگی شدیدی را تجربه کنید که بیش از 24 ساعت پس از اتمام فعالیت ها ادامه پیدا کند.

در نظر گرفتن علل احتمالی دیگر خستگی شما بخش مهمی از روند تشخیص است. برخی از شرایطی که علائم آنها مشابه خستگی مزمن هستند عبارتند از:

• مونوکلوسیس
• بیماری لایم (که توسط کنه سرایت داده می شود)
• مولتیپل اسکلروزیس
• لوپوس SLE
• کم کاری تیروئید
• فیبرومیالژیا
• اختلال افسردگی عمده

خستگی مزمن چگونه درمان می شود؟

در حال حاضر هیچ درمان خاصی برای خستگی مزمن وجود ندارد. هر فرد مبتلا نشانه های مختلفی دارد و بنابراین ممکن است از انواع مختلف درمان با هدف مدیریت بیماری و از بین بردن علائم آنها بهره مند شوند.

همچنین با توجه به نوع درمان، افرادی که معیارهای زیر را دارند، شانس بیشتری برای درمان موفقیت آمیز دارند:

• آن ها سطوح پایین تری از اختلال را دارند.
• آن ها که روی علائم تمرکز زیادی ندارند.
• آن ها که مطابق برنامه های مشاوره ای عمل می کنند.
• آن ها که خود برای جلوگیری از پیشرفت بیماری تلاش می کنند.